Han Pitbull-Terje presentere sæ

Han va nok en bette førrbainna over at æ hadde befølt bakstøtfangern hannes med min følsomme Camrymanøver på Strandtorget. Æ så bare de kulerunde auan hannes i bakspeilet, da han skvatt tell. Pupillan gikk øyeblikkelig over i svart. Døra på Kinakålen sin Opel blei nærmest vrængt av hængslan da to meter ulmanes djævelskap skvatt ut av førersætet.
”Ka i …x@€%x? $&x+%@ x€@%? $&x %x@ €%z? $&x+%x@ x@€$&yz %x $&x+%… e det du hoild på med?!?!?!”

Det han reiv av sæ va tell å med førr stærk kost førr mæ! Hadde æ gjængjedd ordrætt ka han sa, satt det i trøkken, bundet det inn og solgt det som bok tell det norske folk, ville æ ha vært nedgrovven i rættsapparatet ut dette århundret. Såpass va det næmlig! Æ har enda øran foill av mainnskjit ætter å ha blidd høytrykkspylt med bainnskap og ainna jævelskap.
Æ blei redd! Tænk det!
Æ blei redd. Ja main trur det ikkje før main får se det.

Han braut altså av sæ så mykkje gørr så høyt og så oppi auan på mæ at han svidde painneluggen min. Han va så kokførrbainna at det rauk av øran på han. Og med di hårate øran lokta det ikkje så reint lite svidd neppå Strandtorget denne tirdagskvelden.

På pinebænken
Han græbba tak i jakkeslaget på mæ og røska mæ ut av bilen. En sånn akselrasjon har æ ikkje kjent siden kumpisen min, han Kjelle, krølla asfailten bortover Strandveien med den topptrimma Granadaen sin mett på åttitallet. Men nakkeslæng e et mildt begrep i den hær sammenhængen.

”Førrsiktig med prolapset!” – skreik æ i panikk. Æ skjønte at hær va det overhænganes fare førr at han sku brætte mæ i to. Sammenklappa som en fluktstol mett på hoildeplassen! Det sku tadd sæ ut.

”Du kan jo ikkje angripe en kollega din sinnsyke pitbull!” – kauka æ mens æ ætter bæste ævne prøvde å hoilde dødsmaskinen på armlængdes avstand. Og trur du ikkje det blei stilt? Stilt som i graven. Helt slutt på tærrorn!

Æ trudde kanskje han blei sjarmert av at æ omtalte han som en kollega. Det kunne næppe vært mange før mæ som hadde tatt villdyret inn i varmen på den måten. Men nei da!

”Kjenne du mæ?” – spurte han plutselig. Sånn cirka mett i angrepet.
”Ja. Æ kjenne dæ kjæmpegodt. Æ kjenne førrr eksempel at du hold på å rive arman av mæ!”- va det mæst intelligente æ klarte å kresste fræm.
”Ja, men kordan vet du ka æ hete?”

Æ prøvde å svare så høflig som mulig:
”Æ vet da væll førr knadde banan ikkje ka du hete din rabiate saupskoilt!”
”Men du kaillte mæ jo førr Pitbull.”
”Du går no ikkje ruindt å hete Pitbull?” – spurte æ litt usikkert.

Ætter oppførseln å dømme kuinne han førrsåvidt godt hett Pitbull. Egentlig ville det vært helt naturlig.

”Nei. Æ hete ikkje det. Æ hete Pitbull-Terje!”- svarte han stolt.

Og så va vi presentert.

Det e no et reinn uten like på den hær hoildeplassen.Ny tur. Jaja. Pængan sett laust når æ får dæm inn - så det e bare å ooooze på. Men bare vent. Æ har mer Pitbull-stoff på lur. I'll be back! (Venstreback!)