Fra bulldozer tell taxi-97.

Da gamle Pitbullen etter hvert inntok nabolaget på nytt va han spakna litt i uværsfronten. Fakta e at han ordna skadeoppgjøret med naboen på privaten. Han betalte ei klekkelig erstatning med nåkka penga han arva etter han onkel Egil, som jo også bikka under den sagnomsuste bulldozermasakern. Og han bikka førr godt.

Han gamle Egil klappa helt uannonsert sammen spissteltet, kraup ned i træsoveposen og tok sæ en evig påskeferie. Eller førr å si det med reine ord førr arven: Han la på røret/tok ned flaggstanga/kobla ut stømmen/slo av lyset/slutta med kvinnfolk eller ka i svarten man no sir om det ubestridelige faktum at folk før eller seiner tar reper’n.

Tar reper’n e jo førresten et flott uttrykk, når æ tenke mæ om. Men når æ tenke mæ om én gang tell, så skjønne æ ikkje helt ka det egentlig betyr. Og da e det væll ikkje så flott likevel. Så der va æ nåkka uklar tell å være såpass sylskarp i knoillen tell vanlig. Beklager.

Han Egil blei i alle fall ramma av hjertestans i samme sekund som den spellnye Mercedesen hannes blei ramma av skofla på Bulldozern tell han Terje. Og som enearving kunne han Pitbull-Terje slå fast: ”Vel vel. Aldri så galt at det ikkje e godt førr nåkka”.

Morbid? Ja. Det e han. Men de få sedlan han hadde igjen, etter å ha finansiert totalrenoveringa av hannes meget solid utførte skadeverk, investerte han i utdannelse. Tiltrukket av verdens tøffeste yrke, verdens heftigste yrkesutøvera og vi som sørge førr fart, spenning og høylytt fliring på jobben – så tok han drosjelappen! Og påluselig sto han der i taxi 97. Og venta på tur. På Strandtorget.


Vi va jo nåkka redd han i starten. Det må æ bare innrømme. Og sånt innrømme æ vanligvis ikkje! Men så vise det sæ altså at han Terje Karlsen – alias Pitbull Terje – egentlig e en likanes kar. Når man bare får taket på han.

Det tok riktignok ei stund å få han dressert, men-men… Litt får man ofre førr freden. Æ og han Kjelle på 42 -vel han e no nærmere 50, men kjøre taxi 42 - vi fikk han med oss på en fritidsaktivitet. Anna kvær onsdag gjennom en hel vinter tok vi han Terje med på dressurkurs i Hundeklubben. Han deltok ikkje aktivt, men han sto no og så på. Og nåkka lærte han tydeligvis.
Av hundan!

Og så va det lite sny den vinteren. Sånn at adrenalinet stort sett holdt sæ like under kokepunktet gjennom hele denne gode perioden.
Etter kvært fikk vi låne et sånt elektrisk halsbånd i hundeklubben. Et sånt som brukes tell å skremme bikkjen fra å angripe sau og ainna buskap og fanskap. Det hadde han på sæ en måned. Vi va flere som tok oss litt fri fra kjøringa førr å fotfølle han 24/7. Førr en suksess! Snill som et lam blei han.

Der kan man se. La oss lekfolk slippe tel! Da blir det skikk på sakene.
Kalle og taxigutan: Samferdsel, velferdsel og adferdsel!
Vi fikse det mæste!

No tar vi bare på han båndet når vi ska ta laus på byen i hælgen. Vi føle det at det e tryggest. Fræmdeles. Det blir kanskje aldri folk av han, men ei nokså grei hoindlørva trur æ det e gode sjansa førr at han kan bli.
Jo mer æ tenke på det - jo mer trur æ på det.
Ja - kofførr ikkje? Man må ha nån store mål i livet.

Og da va det ikkje mer å si om mett møte med han Pitbull-Terje. No e det nedtrappings tell ferie fra neste uka. Det betyr ikkje at æ slæpp opp gasspedalen. Nå nei du. Æ e allergisk mot fartsgrense, så det blir foill pinne tell over helga. Så får vi se om det blir no mulighet førr å gje foill pinne tell ho "Helga" når æ ose tell Snyden. Det e i alle fall lov å håpe.

Eller som dæm sir på utlending: I love to hope! Sneiks.